αυτή είναι η πρώτη ανάρτηση για το 2008, με καθυστέρηση 14 ημερών...(ακόμα να το χωνέψω το 2008)
αυτές τις ημέρες και οι τελευταίοι της παρέας κλείνουν τα 30, μείνανε άλλοι δύο για Φεβρουάριο και Μάρτιο και μετά έκλεισε το μαγαζί.
μαζευτήκαμε προχτές βράδυ σαν τον παλιό καλό καιρό με αφορμή δύο γενέθλια, ένα που είχε περάσει κι ένα που ακόμα δεν είχε συμβεί, και είχαμε πολλή πλάκα όπως παλιά..όπως πάντα..
ο Χ. φεύγει φαντάρος το Φεβρουάριο. δεν μπορεί να πάρει άλλη αναβολή ως φοιτητής ιατρικής.του είναι δύσκολο που θα κουρέψει την κοτσίδα του (την οποία έχει εδώ και δέκα χρόνια...) "είμαι εγώ άνθρωπος που θα πιάσει όπλο?που θα σκοτώσει?" αναρωτιόταν...
του πρότεινα αντί για όπλο να κρατάει τζόιστικ γιατί με αυτό έχει σκότώσει άπειρους στα παιχνίδια του υπολογιστή.
ο Μ. αφού έσβησε τα κεριά της τούρτας για τα γενέθλια που τελικά είναι αύριο, άρχισε να πασαλείβεται με κρέμα ματιών "...γιατί παιδιά δύσκολα τα 30..." κι από όσο ξέρω έχει πάρει σβάρνα τους γιατρούς και κάνει διάφορα τσεκ απ .
ο Φ. έκανε πρόσφατα εγχείρηση μηνίσκου και υποσχέθηκε να μην ξαναπαίξει ποδόσφαιρο . αντί για αυτό βλέπει αστυνομικές ταινίες και προσπαθεί να καταλάβει από νωρίς τον ένοχο γιατί θα του χρειαστεί στη δικηγορική καριέρα του...
ο Μ. και ο Σ. έχουν ανεβάσει μετοχές γιατί έχουν σχέση με πολύ μικρότερές τους...τόσο μικρότερες που όταν οι υπόλοιποι μιλάμε για "Απαράδεκτους" αυτές κοιτάζονται λοξά...
Είναι τόσο αστείοι οι άντρες όταν μεγαλώνουν...
Κι ακόμα πιο αστείο είναι όταν το κάνουν να φαίνεται αστείο.
Αυτή η χρονιά ξεκίνησε όμορφα.Χτες βαφτήσαμε την κορούλα της αδερφής μου. Η γιαγιά μου έσκασε γιατί βάλανε δύο ονόματα... "και γιατί?και πώς?" και επί τρεις ώρες με ρωτούσε..μέχρι που ο σερβιτόρος της έφερε το μπιφτέκι της και βρήκε άλλη ασχολία.
Οι όμορφες στιγμές είναι αυτές που δεν έχεις προγραμματίσει. γιαυτό δεν θα κάνω κανένα σχέδιο για φέτος, δε θα βάλω κανένα στόχο.
ας κυλήσουν οι επόμενες 352 δίσεκτες μέρες όπως αυτές οι πρώτες 14...
