party animal

Πειράζει που θέλω να περάσω ήσυχα τις γιορτές που έρχονται;

Χωρίς πολλά πολλά ξενύχτια ποτά και τζέρτζελα...

Κάποτε δεν μπορούσα να διανοηθώ παραμονή Πρωτοχρονιάς να γυρίσω σπίτι πριν τις 7-8 το πρωί...χωρίς τραπέζι στα μπουζούκια, χωρίς καφρίλες ...

Δε θέλω τίποτα από αυτά ...

Μια νορμάλ έξοδο σαν να μην είναι γιορτή.

Ή φίλους στο σπίτι όπως πέρισι... Όλοι μαζί, χαρτιά, ποτάκια και χαβαλέ.Κι ας είναι μέχρι το πρωί.

Το δήθεν δε μπορώ. Ντύνομαι - στολίζομαι- κρεμιέμαι σαν τη μαιμού πάνω στα τραπέζια-πίνω σαν το φίδι και για μια εβδομάδα έχω τη φάτσα του ψαλιδοχέρη...

Γέρασα;

Και μετά από αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι το Σάββατο θα πάω στον Πάριο.

Θεωρείται μπουζούκια ο Πάριος;

Ναι ε;

Ωραία...

σημερα ετσι

Σήμερα έτσι (που λέει και η Κατερίνα)

η τελευταια φωτογραφία που τράβηξα φέτος το Φεβρουάριο στο Παρίσι.

Μια μέρα μελαγχολική,βροχερή αλλά πολύ γεμάτη.Καθομαστε σε ενα μικρο καφε απεναντι απο την όπερα, κι εξω εχει δυναμωσει η βροχη. Κι αναπολούμε αυτά που ζήσαμε μεσα σε μια εβδομάδα σε αυτη την πόλη που θα μπορούσα να μείνω για πάντα.

...Τα πιο ομορφα πράγματα που έζησα φέτος ήταν η γέννηση της ανηψιάς μου και αυτό το ταξίδι.

Τα πιο άσχημα ήταν πολλοί θάνατοι...Ο παππούς μου , ο αδερφός του Μάριου, οι δυο καλυτερες φιλες της μαμάς μου....

Του χρόνου άραγε τί;

Θέλω όμορφα απλά πράγματα να γεμίσουν κι αυτόν τον χρόνο. Όμορφα απλά πράγματα .Έστω κάτι...

μαθηματα φυσικης ιστοριας

μετά το αλογάκι της παναγίας που σκοτώνει τον αρσενικό μετά το σεξ

έρχεται η ταραντούλα που μετά την..συνεύρεση τρώει τον... σύντροφό της

απορία : κι αν το σεξ είναι πολύ καλό πάλι τον τρώει?

άβυσσος η ψυχή του εντόμου

υστερόγραφο: ο αρσενικός ιππόκαμπος κυοφορεί τα ιπποκαμπάκια αντί του θηλυκού... που σημαίνει ότι ο θηλυκός ιππόκαμπος βρήκε καλύτερο τρόπο να εκδικηθεί τον αρσενικό

nargis ζεις ..εσυ μας οδηγεις

Ινδικό φαγητό : η εναλλακτική και πιο cult ή πιο κουλτουριάρικη πρόταση

για τους αντι-σούσι ανθρώπους.

Απαραίτητες προϋποθέσεις: 1. να μην έχεις ένα συνηθισμένο στομάχι,

αλλά ένα γαλβανισμένο στομάχι ή στην πιο απλή εκδοχή

ένα στομάχι από σολόδερμα.

2. να το φας καλύτερα Σάββατο, ώστε να έχεις το περιθώριο

όλη την Κυριακή να το αποθέτεις σε liquid μορφή

στο αποχετευτικό δίκτυο της πόλης.

3. να έχεις περιορισμένη την αίσθηση της όσφρησης, ενίοτε

και της όρασης

4.να πας με καλή διάθεση και καλή παρέα για να απολαύσεις τις

ταινίες bollywood (αυτό και μόνο αξίζει να το ζήσεις)

με τα ομαδικα χορευτικά και τις απίστευετες φυσιογνωμίες

ένα αρνάκι...δύο αρνάκια..τρία αρνάκια...

Ένα ωραιότατο Σαββατοκύριακο με αμυγδαλίτιδα και αντιβίωση

αλλά και πολύ χουχούλιασμα, φίλους, αναμμένο τζάκι, πίτσες, και ποδόσφαιρο-λόγω εθνικής- αντί μπιρίμπας...

Μια άθλια ταινία Κυριακή βράδυ στο σινεμά.

Μην πας να δεις το "lions for lamps". θα βαρεθείς τη ζωή σου ακούγωντας μια έκθεση ιδεών για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (απίστευτη φλυαρία και απο τις δυο πλευρές ...και απο μια ενδιάμεση), για την τέχνη της πολιτικής και του marketing, το "αμερικάνικο όνειρο" και τον προβληματισμό του στυλ "τι θα γίνω όταν μεγαλώσω εγώ που είμαι νέος και πολλά υποσχόμενος φοιτητής αλλά έπεσα στη λούμπα της κρεπάλης και δεν πατάω σε μάθημα..."

Ερμηνείες ασήμαντες , καθώς δεν πείθει ούτε ο Τομ, ούτε η Μεριλ, ούτε ο Ρομπερτ...

(καλά παιδιά..αλλά άμα πάσχει το σενάριο...) Το μόνο που σου μένει από τους τρεις είναι ότι όλοι τους μεγάλωσαν!

Το δε τέλος είναι τόσο απότομο που νομίζεις ότι είναι άλλο ένα αμερικάνικο αστείο.

Καλύτερα λοιπόν κάτσε σπίτι και μέτρα αρνάκια ή λιονταράκια για να κοιμηθείς...

γατες με μνημη ψαριου

Αφιερωμα στις "γατες" με μνημη ψαριου...

1.Μην αγνοεις το παρελθον γιατι θα σπασεις ξανα τα μουτρα σου και δε θα σου φτανουν οι επτα ζωες που εκλεψες εις βαρος ολων των αλλων ζωντανων.

2.Μην προσπερνας απο κεκτημενη ταχυτητα γεγονοτα που σου φαινονται ασημαντα, γιατι καποια στιγμη θα καταλαβεις πως τα γνωριζες αλλα ετρεχες τοσο που τα αφησες πισω σου...να υπαρχουν (και φυσικα δεν ηταν ασημαντα)

3.Το ψαρι ειναι ψαρι... και μεσα απο τη γυαλα της περιορισμενης ζωης του σε βλεπει-αν σε βλεπει- παραμορφωμενη...

4.Το ψαρι δεν εχει την αισθηση του κορεσμου ή της πεινας ...οσο το ταϊζεις τρωει...Αν δεν το ταϊσεις δεν θα φαει...

5.Το ψαρι βρωμαει απο την ουρα (ασχετο)

ο "και καλά(ς) "

Ανθρωποκριτική τόμος 1. κεφαλαιο 1. παραγραφος 1.
Πριν καποια "χρονακια" στη σχολη υπηρχε ενας συμφοιτητης για τον οποιο φτιαχτηκε ο ορος " και καλά(ς)".Ο τυπος που βρισκοταν παντου, ειχε αποψη για τα παντα, απαξιωνε το καθετι, περπατουσε με "αερα" και στυλακι "φοραω το σακακι μαζι με την κρεμαστρα", γελουσε παντα δυνατα,και η αγαπημενη του εκφραση ηταν " και καλα!".
Σημερα στην κατηγορια αυτη ανηκει ενα αλλο προσωπο ο οποιος θα επρεπε να παρει το χρισμα του προεδρου.
Πενηνταρης,που στη δεκαετια του 80 οντας στα εικοσι-κατι του εκανε λεφτα απο επιχειρησεις, εμενε σε ακριβη οδο στο κεντρο της Θεσσαλονικης, κυκλοφορουσε με ακριβα αυτοκινητα και χαλουσε πολλα λεφτα στα μπουζουκια της εποχης.
Σημερα δεν ειναι τιποτα απο ολα αυτα, αλλα του εχει μεινει το κουσουρι του "και καλά" παρολο που δεν μπορει να το υποστηριξει. Μιλαει για τις γκομενες , για τα ακριβα ρολογια και παπουτσια,τα κινητα (ελεος), σνομπαρει μαγαζια,και νομιζει πως εντυπωσιαζει με ολα αυτα το "ακροατηριο" του.
Καταρχην "φιλε" μου δεν εισαι σοβαρος οταν αναφερεις ονομαστικα τις γκομενες που πηδηξες-οπως λες εσυ παντα- σε ατομα που τις γνωριζουν εστω και φατσικά. Εισαι τουλαχιστον καφρος, γιατι εισαι και παντρεμενος και η κορη σου καταλαβαινει πολλα περισσοτερα απο οσα νομιζεις.
Πόσο ρηχος και ανοητος μπορει να ειναι ενας ανθρωπος στα πενηντα του;
Καπως ετσι φανταζομαι και τον παλιο συμφοιτητη σε εικοσι χρονια.
Να πουλαει το στυλακι του σαν κατι το εντυπωσιακο ή αξιοζηλευτο.
Μαζευτειτε ρε παιδια...
ή πειτε τα εκει που σας παιρνει...
Να εισαι "και καλά(ς)" αλλα να ξερεις να τα λες σε ατομα που εκφραζονται με επιφωνηματα οπως το "ουάου!".

Εκκρεμοτητες ...ή αλλιώς ανοιχτοι λογαριασμοί...

Ολοι εχουμε ανοιχτους λογαριασμους με τη ζωη.Μικρες εκκρεμοτητες που δεν θα τακτοποιηθουν μαλλον ποτε. Ισως αν υπαρχουν επομενες ζωες ή αν υπηρξαν προηγουμενες κατι να γινει ή κατι να εγινε. Εδω παντως θα συνεχισουν να παραμενουν εκκρεμοτητες.
θες μεσα στη φιλια, μεσα στην οικογενεια ή μεσα στον ερωτα; Θες στην πραγματοποιηση καποιων ονειρων ή στοχων; Δεν προκειται να συμβουν ποτε, και κανενα συμπαν δε θα συνωμοτισει για να συμβουν.
θα αποτελουν παντα μια διαφανη αιωρηση πανω σου ή εναν κομπο στο λαιμο σου ή ενα σκοτεινο σημειο στο ονειρο σου...δηλαδη ενα μεγαλο "αχ!".
Δε μπορεις να τις διαγραψεις, δε μπορεις να τις διορθωσεις και σιγουρα δε μπορεις να κανεις πως δεν υπαρχουν...ή δεν υπηρξαν.
Για αυτες τις εκκρεμοτητες δεν υπαρχει παρελθον ή παρον ή μελλον...
Δεν υπαρχει τιποτα πιο περα απο οσα μπορεις να ορισεις, και που προφανως δεν ειναι αρκετα...
Ισως παλι καλυτερα που καποια πραγματα δεν τα τακτοποιει το συμπαν...
Ξερω κι εγώ;Ισως αν σταματουσαν να εκκρεμουν η ζωη να ηταν αλλιωτικα αχαρη...
Ισως να ειναι ωραια να ελπιζει κανεις πως ο ταχυδακτυλουργος θα ξυπνησει με κεφια καποια μερα και θα αποφασισει να κανει φασινα στον κοσμο, και να μπουν ολα στη θεση τους.
Για την ωρα παντως δε βλεπω φως!

another day in paradise

Κάθε Τρίτη στους δρόμους γύρω απο το γραφείο γίνεται λαϊκή.
Στις τρεις που φεύγω από τη δουλειά, είναι η ώρα που οι παγκοι ξεστήνονται και οι πραμάτειες μαζεύονται κακήν κακώς, αφήνοντας πίσω απίστευτα σκουπίδια και βρωμιά.
Χτες το μεσημέρι λοιπόν πηγαίνοντας προς το σημείο που είχα παρκάρει, πέρασα μέσα από το χαμό που άφηναν πίσω τους έμποροι και αντίκρυσα ένα θλιβερό θέαμα.
Μια γυναίκα γύρω στα εβδομήντα γέμιζε το καρότσι της με ότι είχε πετάξει ο κόσμος, κυρίως φρούτα και λαχανικά. Απο την ομιλία κατάλαβα πως ήταν Ρωσίδα κι αμέσως σκέφτηκα πως η γυναίκα αυτή ήρθε ή τη φέρανε εδώ στη "γη της επαγγελίας" για ένα καλύτερο αύριο, το οποίο -εδώ και άραγε πόσο καιρό- ακόμα περίμενει. Βέβαια δεν ξέρω πόσο άσχημα ήταν εκεί από όπου έφυγε, πάντως κι εδώ που ήρθε ζει θλιβερά.
Δεν θα σταθώ στο ότι ήταν Ρωσίδα, γιατί υπάρχουν και Ελληνες που μέσα στην Ελλάδα ζουν κάπως έτσι.
Με προβλημάτισε το πόσο μακριά από εμάς τους "τυχερούς" φαντάζουν τέτοιες καταστάσεις. Κι όμως ποτέ κανείς δεν ξέρει που θα βρεθεί την επόμενη στιγμή.
Κάθε φορά που τυχαίνει να πετάξω φαγητό στα σκουπίδια σκέφτομαι πως βρίσκομαι χρόνια μετά σε μια εποχή δύσκολη, που δεν υπάρχει φαγητό, και αναπολώ τα σημερινά σκουπίδια... Σκουπίδια με τα οποία κάποιοι καταφέρνουν και συνεχίζουν να ζουν.

εν καιρω ειρηνης

"Καθημερινή", 4 Νοεμβρίου 1940

[...] Λοιπόν;... Θα συνεχίσωμεν την συζήτησιν; Θα βάλωμεν κάτω έναν καφέν και θα σταθώμεν γύρω από το φλιτζάνι του οι απόλεμοι, οι άχρηστοι, οι καφενόβιοι, διά να πούμε, περί του ποιος θα νικήση και ποιος θα επικρατήσει;... Προς Θεού! θα νικήση η Ελλάς! Όλους; ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ! Χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συζητήσεις, χωρίς κεφάλια τα οποία αργοκινούνται και αμφιβάλλουν, χωρίς μυαλό. Μυαλό δεν χρειάζεται. Χρειάζεται ενθουσιασμός και παραφροσύνη. Χρειάζεται θάρρος αλόγιστον και καρδιά. Με αυτό το υλικόν έγινεν ο Αγών του Εικοσιένα. Με αυτά τα όπλα νικούν οι λαοί.... [...] Θάρρος λοιπόν! Ό,τι θέλομεν αληθινά, με όλην μας την δύναμιν, γίνεται. Ό,τι αποφασίσωμεν με την ψυχήν μας γίνεται. ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ.

Γ.Α.Βλαχος

τηλεφωνησε μου...ισως να σου βγει σε κακο

Νευρα...πολλα νευρα τελος του μηνα.
Δεν ξερω πως την εχουν δει οι κυριες λογιστριες στην εταιρεια , αλλα ποτε μα ποτε δεν σηκωνουν το τηλεφωνο οταν χτυπαει. Κι ας ειναι τα 29 στα 30 τηλεφωνα γι αυτες...
Οοοοοοχι! Το τηλεφωνο θα το σηκωσω εγω... -που σιγα τη δουλεια που κανω βρε αδεφρε!- και θα πρεπει μετα να γκαριξω "παρτε το τηλεφωνο!" για να με ακουσουν στο μεσα γραφειο. Κι απο μεσα μου το "παρτε το τηλεφωνο" θα συνοδευεται απο "γα... το κερατο μου!" κι αλλα τετοια ομορφα γαλλικα.

Σημερα εγινε το ελα να δεις.Απο το πρωι το διαολεμενο τηλεφωνο -παιδι της Ροζμαρι-ξαδερφι του Ρασπουτιν-εγγονι του οξωαποδω- ουρλιαζε σαν τρελο!Και παντα μα παντα ακουγα "σας παρακαλω....με συδεετε με το λογιστηριο?"
Φοβερος ο τροπος συνδεσης : "Βουλααααααααααααααα.....παρε το τηλεφωνο!!!!"

Βροντηξα πορτες, σικτηρισα κοσμο και βγηκα στο μπαλκονι του γραφειου για ενα τσιγαρο...!Πεντε λεπτων σιγη...
Αν με ζητησουν ...μην το σηκωσετε!

Μου ξαναρχονται ενα-ενα, χρονια δοξασμενα part3

Ενα σωμα ασφαλειας τυπου fashion police θα μπορουσε να εχει γλιτωσει την ανθρωποτητα απο τη μοδα των '80's αλλα και 90's, η οποια εχει αρχισει να εισχωρει και στη σημερινη πραγματικοτητα και δεν θα εχουμε καλα ξεμπερδεματα.

Κεφαλαιο 1: μαλλια...ή αλλιως "γιαυτο κρυψου να μη σε ξαναδω.."

Ποιος (και πως) να ξεχασει τις αλησμονητες ξασμενες φρατζες τυπου δορυφορικο πιατο, οι οποιες κοκκαλωμενες απο τη λακ (sunsilk...αν θυμαστε) μαζι βεβαια και με το υπολοιπο μαλλι, δεν υπηρχε περιπτωση να μετακινηθουν ουτε απο τον τυφωνα Κατρινα. Ετρεχες στην ωρα της γυμναστικης γυρω - γυρω στο προαυλιο του σχολειου γιατι φωναζε ο γυμναστης; Το μαλλι δεν προδιδε ποτε την εμπιστοσυνη σου. Εμενε χτενισμενο μεχρις εσχατων. Μονο το μπουγελο της τελευταιας μερας μπορουσε να το καταστρεψει, αλλα το νερο εχει αλλη δυναμη... Τραγικο το αποτελεσμα συμμαθητριας που φορεσε σκουφο το χειμωνα και αφησε τη σηκωμενη φρατζα απο εξω...

Ειδικη κατηγορια αποτελει το μαλλι της "Πασοκτσους του ΄80", ενα φουντωτο περμαναντ σε χρωμα οτι μπορεις να φανταστεις και φρατζα Cindy Lauper. Αμα σε εβλεπε ο αλλος απο πισω νομιζε οτι εισαι ο τραγουδιστης των Europe και σφυριζε το "final countdown".

Επισης ειδικη κατηγορια και τεραστιο κεφαλαιο στην παγκοσμια ιστορια αποτελει το "μες", που φορεθηκε απο ολες... μα ολες τις ηλικιες.

Οι συμμαθητες τοτε αφηναν χαιτη το μαλλι, με λασπωτηρα στο σβερκο, και καποια στιγμη (μαλλον εποχη new kids on the block) κυκλοφορησε η "ακοπη τουφα"-κοτσιδακι στο σβερκο, που γινοτανε ενιοτε και πλεξουδακι.Εχω δει και σημερα αγορακια με τετοιο μαλλι-αμαρτια, και μπορω να φανταστω το μπαμπα τους με μπουφαν fly και παπουτσι global να χορευει "edge of heaven" των wham.

Αξεχαστες στυλιστικες επιλογες...και θυμοντας τες να κλαις...απο γελιο.

Ye-ye-ye...na-na-na-na-na-na...ye-ye-yeeee

Μου ξαναχονται ενα-ενα χρονια δοξασμενα part2

Επεισοδιο 2
Τιτλος: "Με τον Νταλαρα, τον Rick Astley, τη Χαρουλα και Big in Japaaaan ..."
Μεχρι τα μεσα της δεκαετιας του '80 στο σπιτι μου δεν υπηρχε πικαπ.Υπηρχε ενα ραδιοκασετοφωνο απο εκεινα τα ψιλο-τεραστια σε χρωμα ασημι,το οποιο με την αδερφη μου το ειχαμε γεμισει αυτοκολλητα στρουμφακια, και ο αδερφος μου μας εβριζε γιατι δε βγαινανε με τιποτα.Καπου εκει ξεκινησε για εμας η εποχη του ραδιοφωνου, η εγγραφη κασετας απο καθε εκπομπη που ακουγαμε και η συλλογη στιχων τραγουδιων απο τα περιοδικα (κυριως απο τη σουπερ κατερινα!). Δεκαδες κασετες με τραγουδια κομμενα ξαφνικα στο τελος γιατι μιλησε ο ραδιοφωνατζης, αλλα που ξεκινουσαν σχεδον απο το ρεφρεν γιατι τοτε πιασαμε το σταθμο,και φυσικα αλλα πανω στα οποια επεφτε το διαφημιστικο σποτακι του σταθμου. Η ροη των τραγουδιων απιστευτα τραγικη: Νταλαρας, μετα Debbie Gibson, μετα Rick Astley, μετα Χαρουλα Αλεξιου, μετα Bryan Adams και δεν εχει τελος.Και οι συλλογες της εποχης τυπου "Χρυσος Διπλος", μερα -νυχτα, μπρος-πισω.
Η πρωτη κασετα που αγορασα ηταν το "Καλη επιτυχια" της Πωλινας, οπου ο πρωτοεμφανοζομενος Δαντης τραγουδουσε "να κανουμε πους - απς να δεις τι παει να πει γυμναστικη"...(Χριστος κι αποστολος!) και μαλιστα εστειλα τον αδερφο μου -εξι χρονια μεγαλυτερος- να την αγορασει και με εβριζε σχεδον ενα μηνα γιατι τοτε περνουσε την Deep Purple εποχη του.
Ο πρωτος δισκος που αγορασα ηταν το "Shut up adn dance" της Paula Abdul...(θα το αφησω ασχολιαστο ωστε να το κρινει ο ιστορικος του μελλοντος...)
Απο τους μεγαλυτερους καυγαδες αναμεσα στον αδερφο μου και στην αδερφη μου ηταν αυτος που προκληθηκε απο μια "συναλλαγη" του αδερφου μου, που ειχε παρει ολους τους δισκους σε ενα παρτι και γυρησε εχοντας ανταλλαξει τον δισκο του MC Hammer (cant touch this) με εναν δισκο "Metall ballads".
Και δωστου αφιερωσεις, και δωστου συμμετοχες σε διαγωνισμους....
Πολυ αργοτερα τα πραγματα σοβαρεψαν. Ηρθε η εποχη του σωστου rock και του εντεχνου ελληνικου (οσο πιο "επαναστατικο" τοσο το καλυτερο, οσο πιο κλαψιαρικο και προβληματισμενο τοσο το καλυτερο, μια μιξη απο "paint it black" των rolling stones και "πριν το τελος" του Παπακωνσταντινου.)
Τελος παντων...μη βλεπεις που σημερα ακουμε ταχα rock, κλασσικη κλπ.... ολοι απο το "Big in Japan" και το "Enola Gay" ξεκινησαμε...!

Μου ξαναρχονται ενα -ενα , χρονια δοξασμενα

Με αφορμή τη μελαγχολία του Σεπτέμβρη που έλεγε και το τραγούδι κάποτε και τον Glen Medeiros που μου θυμησε η Κατερίνα σε σχόλιό της, αποφάσισα να αρχίσω ένα αφιέρωμα στα αλησμόνητα χρόνια της εφηβείας του '80-'90...κι όποιος αντέξει!Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι ή όπως λέει και σποτάκι γνωστού ραδιοφωνικού σταθμού.."τραγούδια που δεν ξαναγάφονται ...απλά ξανακούγονται..."

Η επιλογή των θεμάτων θα γίνει με τυχαία και όχι χρονολογική σειρά, δηλαδή ό,τι θυμάμαι χαίρομαι...

Επεισόδιο Πρώτο

Τίτλος: Ο Ralph Macchio, ένα πλημμυρισμένο υπόγειο και ένα σπασμένο σαγόνι...

Κάπου προς το τέλος των '80s ανακαλύψαμε με την αδερφή μου ποιός σκατά (sorry) ήταν ο Ralph Macchio, που η Μανίνα και η Κατερίνα είχαν αφίσσα του κάθε μα κάθε εβδομάδα. Δεν είχαμε δει ως τότε το Karate kid , δεν χωνεύαμε καθόλου τη φάτσα του και πετούσαμε αγανακτισμένες τις αφίσσες του βρίζωντας που έκλεβε τη θέση του Tom Cruise από τους τοίχους μας..

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν και η τηλεόραση παίζει το Karate Kid...επιτέλους για να μορφωθούμε εμέις οι αδαείς... Εχουμε πάρει και ένα κιλό κουρκουμπίνια και ξεκινάμε να βέπουμε την ταινία.

Εξω ξεκινάει μια απίστευτη καταιγίδα, ρίχνει κοινώς καρέκλες και τραπέζια, και οι γείτονες αρχίζουν να φωνάζουν ότι πλημμυρίζει το υπόγειο της πολυκατοικίας. Εμείς έχουμε κολλήσει στην ταινία, γιατί τελικά καλό παληκάρι ο Ralph και τίμιο, κι αυτός ο Miyagi καλός Γιαπωνεζος και πολύ συμπονετικός, και τα κουρκουμπίνια κατεβαίνουν σαν ποπ κορν ...

Η μαμά μου τρεχει πανικόβλητη-καθώς και όλη η πολυκατοικία- αλλά εμείς εκεί...Μας είπε λίγο αναίσθητες και κάτι άλλα που δε θυμάμαι...

Το υπόγειο πλημμύρισε, η ταινία τελείωσε, ομοίως και τα κουρκουμπίνια. Ξαφνικά εκεί που μιλάμε με την αδερφή μου ...σηκώνω το πόδι μου (τότε ήμουν ευλιγιστη η άτιμη) και κάνω τη στάση του πελαργού μιμούμενη (πολύ θράσσος) τον τίμιο τον Ralph...Δίνω λοιπόν μια κλωτσιά στο σαγόνι της αδερφής μου, η οποία αντανακλαστικά μου ρίχνει μπουνιά στη μύτη...

Από το γέλιο και τον πόνο ξεράσαμε ότι κουρκουμπίνι είχαμε κατεβάσει και έκτοτε δεν ξαναφάγαμε ποτέ σιροπιαστά. Κάπως έτσι πέρασε εκείνη η Κυριακή...

Άχρηστες πληροφορίες αυτού του post:

Κarate Kid -1984

Ralph Macchio-Daniel La Russo, Pat Morita-Kesuke Miyagi

O Pat Morita μας αφησε χρόνους το 2005 σε ηλικία 73 ετών, ο άλλος ζει ακόμα...αλλά αμα τον δεις θα θες να σκίσεις κι εσύ την αφίσσα...

Μεγάλωσες;Τι κρίμα!

Αρχίζει το σχολειο...

Κι εμείς;Εμείς πού είμαστε;Δε θα πάμε και φέτος;

Πάλι στο γραφείο θα τη βγάλουμε...! Να παλεύουμε με τα θηρία κάθε μέρα.Να προσπαθούμε να κρατήσουμε τη ζωή μας στην επιφάνεια, να μη βυθιστεί κάτω από τα μαύρα νερά γιατί δεν μπορεί να κρατήσει και για πολύ την αναπνοή της...

Ενώ κάποτε ήταν αλλιώς.Κάποτε υπήρχαν τόσα πολλά άλλοθι για να καλύψουν τα λάθη, τις απροσεξίες και τις παραβλέψεις...Ευθύνη καμιά ή έστω πολύ λίγες...Να διαβάσεις για να γράψεις καλά...να μπεις στη σχολή που θέλεις...Και διαβάσαμε...και μπήκαμε...και πήραμε και το πτυχίο...Και τώρα;

Μπορώ να πάω πρώτη ώρα στο σχολείο να παρακολουθήσω αλγεβρα με τον Σ. που πάντα αργουσε να έρθει και γινόταν ο χαβαλές του αιώνα;Να κάνει κοπάνα όλη η τάξη και να βρεθούμε για καφέ στην "Ακρη";Να γραψω όλο το μάθημα σε χαρτομάντυλο μήπως και η Κ. βάλει διαγώνισμα;Κι ας εχω να διαβάσω ξανά για πανελλήνιες...Δε με πειράζει...Με πειράζει που αυτά φύγανε ανεπιστρεπτί και από "αύριο" χειμωνιάζει κι αντί να βλέπω τη βροχή μέσα από την τάξη, θα τη χαζεύω -χρόνια τώρα- πίσω από την οθόνη του υπολογιστή, και θα σχεδιάζω γραμμές που θα "χτίσουν" το σύμπαν...Αντί να μουτζουρώνω το θρανίο με το τραγούδι που έπαιζε το ραδιόφωνο χτες βράδυ...

Χωρις τιτλο...

Αυτες τις μερες μου εχουν στειλει με email διαφορες φωτογραφιες απο τις πυρκαγιες και σχολια. Την παραπανω εικονα ισως την εχετε ηδη δει, τραβηχτηκε κατα τη διαρκεια της διαμαρτυριας εξω απο τη Βουλη, και το παρακατω κειμενο ισως το εχετε ηδη διαβασει...

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΗ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ, ΝΙΚΟ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟ

Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης και το κείμενο που ακολουθεί, είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του!21/8/2007"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα."Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας...

Θα ήθελα να ξεχάσω
τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.. Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού. Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας έτρεχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη. Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε μάχη και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν.Μα δεν θα ξεχάσωεκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν. Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή. Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μην θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητά του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων , να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που έπεσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι, οι βίλες που θα χτίσετε, θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; Πώς, διάολο, θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...

Μια βροχη

Δεν ξερω ποια δυναμη θα μπορουσε να πεισει τις δυο γιαγιαδες μου να εγκαταλειψουν τα σπιτια τους στο χωριο. Εχοντας ζησει για ογδοντα πεντε χρονια μεσα σε εναν μικρο-κοσμο που ειναι ολη η ζωη τους δε νομιζω πως θα ειχαν τη δυναμη ή τη θεληση ή την αναγκη να αφησουν πισω τους τιποτα απο αυτα. Αυτες τις μερες θυμωνα με τον κοσμο που εβλεπα στην τηλεοραση να μην εχει εγκαταλειψει εγκαιρως τα φλεγομενα χωρια, και να ζητα απελπισμενα βοηθεια. Ελεγα και ξαναλεγα "μα τι σκεφτονται αυτοι οι ανθρωποι και δε φευγουν οσο ειναι νωρις;" Κι επειτα ειδα φωτογραφιες σαν αυτη να κανουν το γυρο του κοσμου.Μια γιαγια σαν τη γιαγια μου να καθεται πανω στα συντριμμια της ζωης της και να μην εχει καταλαβει ακομα καλα-καλα οτι η ζωη της φυλαγε προς το τελος μια τεραστια τραγωδια. Να κοιταζει τα αποκαϊδια και να μην ξερει τι να σκεφτει: αυτους κι αυτα που φυγανε ή αυτους κι αυτα που δε θα ερθουν ποτε;Γιατι οι νεοι αυτων των περιοχων εστω και δυσκολα θα το ξεπερασουν ολο αυτο, οπως παντα ο Ελληνας ξεπερνα την καταστροφη του (κι ας την κουβαλαει μεσα του παντα). Οι γιαγιαδες σαν κι αυτην ομως εδω, το μονο που περιμενει πια, όπως θα ελεγε και η δικη μου γιαγια, ειναι να κλεισει τα ματια της για παντα.
Θελω ενα θαυμα. Θελω να κλεισει τα ματια της μονο για μια στιγμη και να ξυπνησει μεσα στο σπιτι της οπως πριν μια εβδομαδα, κι ας σταζει η βρυση, κι ας τριζει η πορτα, κι ας την ξυπνανε τα παιδια της γειτονιας το μεσημερι. Και η τηλεοραση να παιζει μονο επαναληψεις χαζων και ξεχασμενων σηριαλ, που ομως την κανουν να γελαει και να νομιζει οτι ζει μεσα σ'αυτα.Να κοιταξει εξω απο το παραθυρο και ξαφνου το καλοκαιρι να τελειωσει με μια δυνατη αλλα ησυχη βροχη.

αδεια ΤΕΛΟΣ

Παει κι αυτο το καλοκαιρι...
μπορει ημερολογιακα να μην τελειωσε ακομα, αμα τελειωσει η αδεια ομως ...ερχεται το τελος...
Καλα περασαμε και φετος. Λιγο Χαλκιδικη τον Ιουνιο στον πρωτο καυσωνα,λιγο Λημνο τον Ιουλιο στο δευτερο καυσωνα...μια χαρα τη γλιτωσαμε τη ζεστη!
Περισυ ημασταν τετοια εποχη στο Μαυρικιο (ναι...ναι μηνας μελιτος) και παγωσε το κοκαλακι μας! Αφησαμε τους 40 βαθμους Κελσιου και πηγαμε στου βοδιου το κερατο για να βιωσουμε το "23 βαθμοι...νταλα καλοκαιρι"! Τρια μαγιω κουβαλησα ουτε στην πισινα δεν βουτηξα...και ψαχναμε στην αγορα για μακρυμανικες μπλούζες!
Φετος μαλιστα! Αλλωστε ειπαμε... Μαυρικιος και μ@λ@κιες...ΣΑΝ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!
Σουπερ και η Λημνος (ζήτω ο "Καραγκιοζης" το πιο in καφε- μπαρ του νησιου...χεχεχε και ακομα πιο πολυ ζήτω η παραλία του Εβγάτη με την υπεροχη θαλασσα).

O Μάρεϋ και ο Κάρεϋ τον πρώτο χρόνο χαίρονταν

Κάθε φορά που βλέπω την εκπληκτική ταινία "Τρούμαν Σόου" θυμάμαι την επίσης εκπληκτική ταινία "Η μέρα της Μαρμότας". Τόσο ο Τζιμ Κάρεϋ όσο και ο Μπιλ Μάρεϋ ζουν το δικό τους παρόμοιο δράμα...ο ένας περίπου τριάντα χρόνια ο άλλος μόλις μια ...επαναλαμβανόμενη...μέρα! Ο ένας ζει μια εντελώς ψεύτικη και κατευθυνόμενη ζωή κι ο άλλος ζει ξανά και ξανά την ίδια μίζερη ημέρα. Το μόνο αληθινό στις ζωές τους είναι οι ίδιοι.
Εχω παρατηρήσει λοιπόν τον εαυτό μου να ζει τη δική του ημέρα της μαρμότας ή το δικό του "Ειρηνη Σόου" πολλές φορές, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Το πιο αστείο ή παρανοϊκό ή απλά συμπτωματικό από όλα είναι το εξής: κάθε πρωί οδηγώντας προς τη δουλεία συναντάω από το αντίθετο ρεύμα το ίδιο φορτηγάκι που γράφει με τεράστια μαύρα γράμματα "ΓΡΑΣΣΑΔΟΡΟΣ". Ο Γρασσαδόρος (δεν έχω ιδέα τι γρασσάρει) κι εγώ λοιπόν, κάθε μα κάθε πρωί, συναντιόμαστε σε διαφορετικά σημεία του δρόμου (ανάλογα με το πόσο έχω καθυστερήσει εγώ φαντάζομαι να ξεκινήσω ) και κάθε φορά γελάω τόσο που θέλω να του κορνάρω. Δεν έχω δει ποτέ τη φάτσα του αλλά νιώθω πως είναι το πρωινό ραντεβού μου..! Όπως ο Τρουμαν υπολόγιζε ότι σε λίγο θα περάσει μια γυναίκα με κόκκινο ποδήλατο, μετά ένας άντρας με λουλούδια και μετά ένα κατσαριδάκι με τρακαρισμένο φτερό, έτσι κι εγώ ξέρω ότι κάπου μετά το φανάρι θα πετύχω το γρασσαδόρο! Χτες το πρωί μάλιστα τον πέτυχα παρκαρισμένο κάτω από το γραφείο!
Μετά από αυτό σκέφτηκα ότι όπου να 'ναι θα τρακάρω στο σκηνικό της ζωής μου...και πάρκαρα σε διαφορετικό σημείο...έτσι γι αλλαγή!

ποια θαλασσα θα ναι αρκετα μεγαλη...

"θαλασσα μνημη...
μαυρο μου ασημι,
παρ΄την καρδια μου και καν΄την νησι
του ανεμου αγριμι"

καλο καλοκαιρι!

words don't work

Παρασκευη βραδυ.
Καθισμενοι και οι τρεις στη βεραντα κοιταζουμε το φεγγαρι- αυριο θα εχει πανσεληνο.
Η γατα μπερδευεται στα ποδια μας για λιγο και τελικα ξαπλωνει κατω απο μια γλαστρα.
Απολυτη ησυχια. Δεν ξερει κανεις μας τι να πει.
Λιγο πριν σε ενα βιντεακι στο κινητο-τραβηγμενο παραμονη πρωτοχρονιας 2005 προς 2006 ο Ανεστης τραγουδουσε "Ρουντολφ το ελαφακι".
Ο Ανεστης εδω και δεκαπεντε μερες δεν ειναι μαζι μας. Ετσι ξαφνικα...
Ενας ανθρωπος στα 31 του , παντρεμενος μολις τεσσερεις μηνες με τη γυναικα της ζωης του, μαζι απο το Λυκειο...
"Κοιτα, λεω, εχει ωραιο φεγγαρι..."
και κανεις μας δε νοιαζεται πιο πολυ γιαυτο περα απο τη στιγμη που ακουστηκε.
Ακουστηκε μονο "Ο αδεφος μου?"...
και μετα παλι σιωπη σαν να μην ειχε ειπωθει τιποτα...
Τρεις εβδομαδες πριν φυγει ειχαν παει μαζι ενα διημερο μονο αντρες με σκαφος, και σχεδιαζαν να βαλουν ξαπλωστρες στην πισω αυλη του σπιτιου για ηλιοθεραπεια. Τρεις μερες πριν φυγει ειχαν μαλωσει πολυ εντονα αλλα ευτυχως στο πενταλεπτο τα ξαναβρηκαν και αγκαλιάστηκαν...
"Εχασα τον αδερφο μου ..." ειπε ψιθυριστα. "Αντιο ρε χαζέ... αυτο του ειπα μονο ..."
Σιωπή στη βεράντα... και για πολλή καιρο ακόμα...

μια φορα ελεφαντας?...παντα ελεφαντας!

...μετα απο πεντε μηνες σιωπης -απολυτης- αποφασισα να κανω το πρωτο βημα για μια φιλια εικοσι εξι ετων που κατεληξε σε σιωπη -απολυτη...!
στο χαμο φταιξαμε και οι δυο..."καλη μου φιλη"...
το οτι μονο εγω κανω αυτα τα ρημαδοβηματα σημαινει κατι?
μαλλον οτι εγω ειμαι ο μεγαλυτερος μαλακας απο τις δυο..!
το οτι εχω κι εγω εγωισμο αλλα τον βγαζω σε ατομα που το αξιζουν σημαινει κατι?
μαλλον οτι ηρθε η ωρα να τον βγαλω κι εγω σε σενα...!
δε μπορω να αποδειξω οτι δεν ειμαι ελεφαντας σε εναν ανθρωπο που βλεπει τους παντες γυρω του ελεφαντες ...εκτος απο τον ιδιο!
την αυτοκριτικη μου την εκανα.
καιρος να κανεις κι εσυ μια τουμπα μεσα στον εαυτο σου και να φυσηξεις τα ροζ συννεφακια που μαζευτηκαν γυρω σου...! σκονη ειναι...! η σκονη της απραξιας!
κουραστηκα να προσπαθω "καλη μου φιλη"...
κουραστηκα να συγχωρω...
κουραστηκα να απολογουμαι...!
τελος...............σιωπη ξανα!

oups!

accident de voiture doggie...!
αν ήσουν γάτα ολα θα ήταν αλλιώς!
...θα είχες άλλες έξι...!

απουσιες

Προσπαθω εδω και τρεις μερες να σου γραψω.
Δεν εχεις ιδεα τι ειναι το internet, ποσο μαλλον το blog.
Εχεις φυγει ομως απο εδω, εδω και τρεις μερες και μαλλον μπορεις απο εκει που εισαι να με διαβασεις...Ετσι θελω να πιστευω...
Δεν εχω να σου πω κατι συγκεκριμενο...
Ουτε αντιο ουτε τιποτα τετοιο...
Ειναι δυσκολο να δεχτω πως φευγει κανεις απο εδω και ολα συνεχιζονται μεσα στην απουσια του...
Γιατι υπηρξες...κι αφησες πραγματα πισω σου που το αποδεικνυουν...
Ενα απο αυτα ειμαι κι εγω...
Ολοι πηραμε κατι απο εσενα...αλλος πιο λιγο αλλος πιο πολυ...
Επαιξες ρολο κι εσυ στη ζωγραφια μας!
Και αλλωστε σε σενα οφειλουμε (και τα εξι εγγονια σου) τις ικανοτητες μας στη ζωγραφικη!Εδωσες το γονιδιο...
Σε καποιους εδωσες και το γονιδιο του υψους!...Εγω αρκεστηκα σε αυτο της καλλιτεχνιας!...

...Η ζωη εχει μεγαλο σασπενς...η ουσια ειναι πως ποτε δεν ξερουμε τιποτα...!
Δεν γνωριζουμε ποτε τι θα συμβει την επομενη στιγμη μεχρι που σπαμε τα μουτρα μας πανω στην επομενη στιγμη!
Ειμαι σιγουρη πως εισαι πια πολυ καλα...Επιτελους!
Σε λιγο καιρο κι εμεις θα ειμαστε καλα...
...Καληνυχτα παππου...

your life is my playground

...η αληθεια ειναι πως την κατηγορια ανθρωπου "your life is my playground - η ζωη σου ειναι η παιδικη χαρα μου" την ερωτευεται παντα (... μα παντα) η κατηγορια ανθρωπου "tireless illusion - ακουραστη ψευδαισθηση"...
ετσι λοιπον ... η πρωτη κατηγορια εκμεταλλευομενη την απουσια στης μαμας που καποτε ελεγε "δε θα παιξεις με το ταδε παιδακι ξανα..." εισβαλει στην παιδικη χαρα της δευτερης κατηγοριας και επιβαλει την παρουσια της ως απαραιτητη...
ενιοτε φερνει και τα κουβαδακια της μαζι...
στην αρχη ενθουσιασμενη απο το καινουριο περιβαλλον παιζει καθημερινα...
μετα αρχιζει να βαριεται... ή απλα θυμαται τους λογους για τους οποιους εκδιωχθηκε απο την προηγουμενη "παιδικη χαρα" και οτι δεν μπορει να τους ξεπερασει... οσο καλη κι αν ειναι η νεα τσουληθρα!
και τοτε αρχιζει να ρημαζει τα παντα... μεχρι να διωχθει κι απο εδω...
η αλλη κατηγορια ομως... που της εχει ξαναματατυχει να διωξει καποιον..καποιους απο την "παιδικη χαρα" της αρνειται πεισματικα να δεχτει πως παλι καποιος χαλαει τον κοσμο της...
βλεπετε...η ψευδαισθηση ειναι μια πολυ δυνατη αισθηση... πιο δυνατη κι απο τον ερωτα!
κι ετσι υπομενει τα παντα...
σχεδον τα παντα... μεχρι καποια στιγμη μεσα στην αιωνιοτητα να καταλαβει πως παλι την πατησε... να παρει φορα και να διωξει τα κακομαθημενα-που δε λογαριασαν ποτε ποιον πληγωνουν και τι μπορει αυτο να φερει στη ζωη του- μακρια απο την "παιδικη χαρα" της !!!

...ο απλός εξωφρενικός κόσμος...

"...μακάρι να υπήρχαν τέλη.

μακάρι να έφτανε η στιγμή που δε λαχταράμε πια τίποτε, που η πλοκή παγώνει και διατηρείται σε ένα σημείο πέρα από τη θλίψη και την απογοήτευση και τα γηρατειά και το θάνατο.

αλλά είναι η πλοκή και όχι το τέλος που έχει σημασία.

γιατί ο κόσμος σε τελευταία ανάλυση είναι πολύ απλός...και ακόμη και η πιο μπερδεμένη ροή γεγονότων, η πιο απίστευτη τύχη και οι εξωφρενικότερες συμπτώσεις ταιριάζουν σαν μετρημένα γρανάζια στον απέραντο τροχό του παντός...

υπάρχει νόημα, υπάρχει λογική στα πάντα..."

Niall Williams "Τέσσερα γράμματα αγάπης"

so little time...

"...Ερχόμαστε με τρόπο μαγικό και με τον ίδιο τρόπο φεύγουμε πάλι.Και όλο κρυφοκαίει κάτι μέσα στη λαχτάρα μας να βρούμε τη θέση μας.Γιατί κάτω από τα πόδια μας δεν έχουμε στέρεο έδαφος...κάτω απο τα πόδια μας δεν έχουμε καν άμμο...Είμαστε άμμος!

...Ο χρόνος δεν περνάει,δεν προχωράει δε μετράει τις στιγμές. Ο χρόνος ξοδεύεται ήσυχα, αμείλικτα, σαν τον ήλιο που ανατέλει και δύει πάντα μέσα στην ιστορία...Για λίγο είμαστε μέρος μιας υπέροχης αναστάτωσης. Χοροπηδάμε πάνω στη γη σαν να ήταν αυτό το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.Μα όλα αυτά θα σβήσουν, θα χαθούν. Θ ασβήσουν και θα έρθουν άλλα στη θέση τους. Γιατί πάντα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που περιμένουν, έτοιμοι να ζήσουν...

...Η ζωή μας στη γη μοιάζει αλήθεια τόσο μικρή, και όμως συμμετέχουμε σε μια άλλη μεγαλύτερη ιστορία, που άρχισε πολύ πριν από μας και συνεχίζεται και μετά από μας...Γιατί δε ζούμε μονάχα τη δική μας ζωή..."

Jostein Gaarder "Το μυστήριο της τράπουλας"

για την Κατερίνα και την Εριφύλη

...είδα μια κόκκινη σελήνη

είδα δυο σύννεφα να φεύγουν μακριά

μάτια που ο έρωτας τα κλείνει

μάτια παράξενα υγρά...μα δεν ήταν να γίνει

...είδα στης θάλασσας τα χάδια

είδα ασάλευτη να μένει η αμμουδιά

δως μου το μήνα που έχω άδεια

δως μου την άδεια σου καρδιά να νοικιάζω τα βράδια...

...πάντα τα χείλη σου ήταν ρόδινα

κι είχα δεν είχα σώμα στόδινα

...πάντα για πάντα μαζί...

Λίνα Νικοπακοπούλου "Σελήνη"

μια στιγμή καθυστερημένης επίγνωσης

"...Σηκώθηκε πειθαρχικά και με βήμα ελαφρό πήγε και παραδόθηκε στα δάχτυλά του σαν σε πεινασμένο πουλί. Η γυναίκα που απόμεινε στο κρεβάτι έβγαλε αργά τα γυαλιά της, έκλεισε τις λαβές τους σαν να σταύρωνε δύο νεκρά χέρια και τα απέθεσε στο βιβλίο πάνω στο στήθος της.(Ήταν η τραγωδία του Σαίξπηρ "Ρωμαίος και Ιουλιέτα").
...Μόνον οι νεκροί εραστές είναι αιώνιοι εραστές , σκέφηκε φεύγοντας...Και δεν είχε το χρόνο να αναρωτηθεί σε τί τελικά χρησιμεύει η ανθρώπινη ζωή, από τη στιγμή που δεν αποτελεί παρά μόνο το αντίτιμο για μια στιγμή καθυστερημένης επίγνωσης..."

Liliana Habianovits-Jourovits " Μνήμες γυναικών"

"το σώμα κάποιου άλλου"

"...Το σώμα κάποιου άλλου μπορεί να πάρει δυο μορφές.Η μια είναι η βιολογική -να είναι ζωντανό και να αναπνέει. Αυτό είναι το σώμα που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Είναι το σώμα που μπορούμε να αγγίξουμε, να χτυπήσουμε, να χαϊδέψουμε, να δαγκώσουμε, να φιλήσουμε, να κάνουμε οποιαδήποτε χειρονομία θέλουμε να εκφράσουμε. Είναι το σώμα με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή, όποια κι αν είναι αυτή, το σώμα με το οποίο θέλουμε να αγαπήσουμε, να κάνουμε έρωτα και να το νιώσουμε πλάι στο δικό μας...Επίσης είναι το σώμα που μπορεί και να εξαφανιστεί...

...Η δεύτερη μορφή που μπορεί να πάρει ένα σώμα, δεν είναι βιολογική, εκτός απ' το ότι σχετίζεται με τη βιολογία που μας κάνει να το σκεφτόμαστε.Δεν έχει σάρκα, αίμα ή ανάσα υπό την έννοια της βιολογίας...Είναι άψυχο... κι όμως η έλξη για το άψυχο σώμα είναι αχαλίνωτη! Αυτό το σώμα αναλαμβάνει να καλύψει το κενό εκείνου που λείπει. Είναι ένα σημείο αναφοράς...ένας μύθος...Υπάρχει για να μπορείς να πλησιάσεις το ζωντανό, ορατό, βιολογικό ανθρώπινο σώμα που αναπνέει. Όταν όμως το ανασαίνον ορατό σώμα εξαφανιστεί, τότε πρέπει να ακεστουμε να κρατήσουμε αυτό που μπορούμε..."

Frederick Reiken "Η παράξενη θάλασσα"

hello and welcome to my show...

"...Αξιότιμο ακροατήριο,αγαπητοί μου κοιμισμένοι που ονειρεύεστε...αυτή είναι η στιγμή της αλήθειας!Ειλικρινά όμως δεν ξέρω τι θα πει "στιγμή", όσο για την "αλήθεια" ιδέα δεν έχω...Κι όταν λέω "εγώ" δεν ξέρω καν ποιόν εννοώ... ...Όταν ήρθα σ' αυτό το όνειρο που ονομάζετε "κόσμο", μου φάνηκε πολύ άσχημο, κι ακόμα έτσι μου φαίνεται... Δε θυμάμαι καλά αλλά νομίζω ότι έγινε ακόμα χειρότερο! Δε μπορώ να δώσω λεπτομέρειες γιατί ξεχνάω πολύ εύκολα. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι βρέθηκα κατά λάθος στο ανάποδο του κόσμου ή στο ανάποδο του ονείρου...Μπορεί ακόμα εγώ να ήμουν ο ανάποδος γι' αυτόν τον κόσμο δηλαδή γι' αυτό το όνειρο... ...Περιμένω, περιμένω εδώ και μια αιωνιότητα να ξυπνήσω, αλλά δεν μπορώ.Σαν τον κολυμβητή που βρέθηκε κάτω από τον πάγο ψάχνω ένα άνοιγμα για να βγω στην επιφάνεια. Τίποτα όμως...Όλη μου τη ζωή κολυμπάω κρατώντας την αναπνοή μου. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω! ...Αν είναι όμως πράγματι έτσι κι εγώ δεν είμαι παρά το όνειρο όλων σας, αν δεν υπήρξα ποτέ κάτι άλλο από το όνειρο του αξιότιμου κοινού μου... τότε σας παρακαλώ αγαπητοί μου κοιμισμένοι...σας παρακαλώ από τα βάθη της καρδιάς μου...Αφήστε με πια! ...Ονειρευτείτε κάτι άλλο, όχι όμως εμένα! Δεν αντέχω άλλο... Δεν σας λέω να ξυπνήσετε, δεν έχω τέτοια απαίτηση! Κοιμηθείτε όσο θέλετε και εύχομαι ο ύπνος σας να είναι ελαφρύς! Σταματήστε όμως να ονειρεύεστε! Αρκετά γελάσατε και διασκεδάσατε μαζίμου... ...Αφήστε με τώρα να φύγω!" Michael Ende "Ο καθρέφτης μες τον καθρέφτη"