Κάθε Τρίτη στους δρόμους γύρω απο το γραφείο γίνεται λαϊκή.
Στις τρεις που φεύγω από τη δουλειά, είναι η ώρα που οι παγκοι ξεστήνονται και οι πραμάτειες μαζεύονται κακήν κακώς, αφήνοντας πίσω απίστευτα σκουπίδια και βρωμιά.
Χτες το μεσημέρι λοιπόν πηγαίνοντας προς το σημείο που είχα παρκάρει, πέρασα μέσα από το χαμό που άφηναν πίσω τους έμποροι και αντίκρυσα ένα θλιβερό θέαμα.
Μια γυναίκα γύρω στα εβδομήντα γέμιζε το καρότσι της με ότι είχε πετάξει ο κόσμος, κυρίως φρούτα και λαχανικά. Απο την ομιλία κατάλαβα πως ήταν Ρωσίδα κι αμέσως σκέφτηκα πως η γυναίκα αυτή ήρθε ή τη φέρανε εδώ στη "γη της επαγγελίας" για ένα καλύτερο αύριο, το οποίο -εδώ και άραγε πόσο καιρό- ακόμα περίμενει. Βέβαια δεν ξέρω πόσο άσχημα ήταν εκεί από όπου έφυγε, πάντως κι εδώ που ήρθε ζει θλιβερά.
Δεν θα σταθώ στο ότι ήταν Ρωσίδα, γιατί υπάρχουν και Ελληνες που μέσα στην Ελλάδα ζουν κάπως έτσι.
Με προβλημάτισε το πόσο μακριά από εμάς τους "τυχερούς" φαντάζουν τέτοιες καταστάσεις. Κι όμως ποτέ κανείς δεν ξέρει που θα βρεθεί την επόμενη στιγμή.
Κάθε φορά που τυχαίνει να πετάξω φαγητό στα σκουπίδια σκέφτομαι πως βρίσκομαι χρόνια μετά σε μια εποχή δύσκολη, που δεν υπάρχει φαγητό, και αναπολώ τα σημερινά σκουπίδια... Σκουπίδια με τα οποία κάποιοι καταφέρνουν και συνεχίζουν να ζουν.
