Μου ξαναρχονται ενα-ενα, χρονια δοξασμενα part3

Ενα σωμα ασφαλειας τυπου fashion police θα μπορουσε να εχει γλιτωσει την ανθρωποτητα απο τη μοδα των '80's αλλα και 90's, η οποια εχει αρχισει να εισχωρει και στη σημερινη πραγματικοτητα και δεν θα εχουμε καλα ξεμπερδεματα.

Κεφαλαιο 1: μαλλια...ή αλλιως "γιαυτο κρυψου να μη σε ξαναδω.."

Ποιος (και πως) να ξεχασει τις αλησμονητες ξασμενες φρατζες τυπου δορυφορικο πιατο, οι οποιες κοκκαλωμενες απο τη λακ (sunsilk...αν θυμαστε) μαζι βεβαια και με το υπολοιπο μαλλι, δεν υπηρχε περιπτωση να μετακινηθουν ουτε απο τον τυφωνα Κατρινα. Ετρεχες στην ωρα της γυμναστικης γυρω - γυρω στο προαυλιο του σχολειου γιατι φωναζε ο γυμναστης; Το μαλλι δεν προδιδε ποτε την εμπιστοσυνη σου. Εμενε χτενισμενο μεχρις εσχατων. Μονο το μπουγελο της τελευταιας μερας μπορουσε να το καταστρεψει, αλλα το νερο εχει αλλη δυναμη... Τραγικο το αποτελεσμα συμμαθητριας που φορεσε σκουφο το χειμωνα και αφησε τη σηκωμενη φρατζα απο εξω...

Ειδικη κατηγορια αποτελει το μαλλι της "Πασοκτσους του ΄80", ενα φουντωτο περμαναντ σε χρωμα οτι μπορεις να φανταστεις και φρατζα Cindy Lauper. Αμα σε εβλεπε ο αλλος απο πισω νομιζε οτι εισαι ο τραγουδιστης των Europe και σφυριζε το "final countdown".

Επισης ειδικη κατηγορια και τεραστιο κεφαλαιο στην παγκοσμια ιστορια αποτελει το "μες", που φορεθηκε απο ολες... μα ολες τις ηλικιες.

Οι συμμαθητες τοτε αφηναν χαιτη το μαλλι, με λασπωτηρα στο σβερκο, και καποια στιγμη (μαλλον εποχη new kids on the block) κυκλοφορησε η "ακοπη τουφα"-κοτσιδακι στο σβερκο, που γινοτανε ενιοτε και πλεξουδακι.Εχω δει και σημερα αγορακια με τετοιο μαλλι-αμαρτια, και μπορω να φανταστω το μπαμπα τους με μπουφαν fly και παπουτσι global να χορευει "edge of heaven" των wham.

Αξεχαστες στυλιστικες επιλογες...και θυμοντας τες να κλαις...απο γελιο.

Ye-ye-ye...na-na-na-na-na-na...ye-ye-yeeee

Μου ξαναχονται ενα-ενα χρονια δοξασμενα part2

Επεισοδιο 2
Τιτλος: "Με τον Νταλαρα, τον Rick Astley, τη Χαρουλα και Big in Japaaaan ..."
Μεχρι τα μεσα της δεκαετιας του '80 στο σπιτι μου δεν υπηρχε πικαπ.Υπηρχε ενα ραδιοκασετοφωνο απο εκεινα τα ψιλο-τεραστια σε χρωμα ασημι,το οποιο με την αδερφη μου το ειχαμε γεμισει αυτοκολλητα στρουμφακια, και ο αδερφος μου μας εβριζε γιατι δε βγαινανε με τιποτα.Καπου εκει ξεκινησε για εμας η εποχη του ραδιοφωνου, η εγγραφη κασετας απο καθε εκπομπη που ακουγαμε και η συλλογη στιχων τραγουδιων απο τα περιοδικα (κυριως απο τη σουπερ κατερινα!). Δεκαδες κασετες με τραγουδια κομμενα ξαφνικα στο τελος γιατι μιλησε ο ραδιοφωνατζης, αλλα που ξεκινουσαν σχεδον απο το ρεφρεν γιατι τοτε πιασαμε το σταθμο,και φυσικα αλλα πανω στα οποια επεφτε το διαφημιστικο σποτακι του σταθμου. Η ροη των τραγουδιων απιστευτα τραγικη: Νταλαρας, μετα Debbie Gibson, μετα Rick Astley, μετα Χαρουλα Αλεξιου, μετα Bryan Adams και δεν εχει τελος.Και οι συλλογες της εποχης τυπου "Χρυσος Διπλος", μερα -νυχτα, μπρος-πισω.
Η πρωτη κασετα που αγορασα ηταν το "Καλη επιτυχια" της Πωλινας, οπου ο πρωτοεμφανοζομενος Δαντης τραγουδουσε "να κανουμε πους - απς να δεις τι παει να πει γυμναστικη"...(Χριστος κι αποστολος!) και μαλιστα εστειλα τον αδερφο μου -εξι χρονια μεγαλυτερος- να την αγορασει και με εβριζε σχεδον ενα μηνα γιατι τοτε περνουσε την Deep Purple εποχη του.
Ο πρωτος δισκος που αγορασα ηταν το "Shut up adn dance" της Paula Abdul...(θα το αφησω ασχολιαστο ωστε να το κρινει ο ιστορικος του μελλοντος...)
Απο τους μεγαλυτερους καυγαδες αναμεσα στον αδερφο μου και στην αδερφη μου ηταν αυτος που προκληθηκε απο μια "συναλλαγη" του αδερφου μου, που ειχε παρει ολους τους δισκους σε ενα παρτι και γυρησε εχοντας ανταλλαξει τον δισκο του MC Hammer (cant touch this) με εναν δισκο "Metall ballads".
Και δωστου αφιερωσεις, και δωστου συμμετοχες σε διαγωνισμους....
Πολυ αργοτερα τα πραγματα σοβαρεψαν. Ηρθε η εποχη του σωστου rock και του εντεχνου ελληνικου (οσο πιο "επαναστατικο" τοσο το καλυτερο, οσο πιο κλαψιαρικο και προβληματισμενο τοσο το καλυτερο, μια μιξη απο "paint it black" των rolling stones και "πριν το τελος" του Παπακωνσταντινου.)
Τελος παντων...μη βλεπεις που σημερα ακουμε ταχα rock, κλασσικη κλπ.... ολοι απο το "Big in Japan" και το "Enola Gay" ξεκινησαμε...!

Μου ξαναρχονται ενα -ενα , χρονια δοξασμενα

Με αφορμή τη μελαγχολία του Σεπτέμβρη που έλεγε και το τραγούδι κάποτε και τον Glen Medeiros που μου θυμησε η Κατερίνα σε σχόλιό της, αποφάσισα να αρχίσω ένα αφιέρωμα στα αλησμόνητα χρόνια της εφηβείας του '80-'90...κι όποιος αντέξει!Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι ή όπως λέει και σποτάκι γνωστού ραδιοφωνικού σταθμού.."τραγούδια που δεν ξαναγάφονται ...απλά ξανακούγονται..."

Η επιλογή των θεμάτων θα γίνει με τυχαία και όχι χρονολογική σειρά, δηλαδή ό,τι θυμάμαι χαίρομαι...

Επεισόδιο Πρώτο

Τίτλος: Ο Ralph Macchio, ένα πλημμυρισμένο υπόγειο και ένα σπασμένο σαγόνι...

Κάπου προς το τέλος των '80s ανακαλύψαμε με την αδερφή μου ποιός σκατά (sorry) ήταν ο Ralph Macchio, που η Μανίνα και η Κατερίνα είχαν αφίσσα του κάθε μα κάθε εβδομάδα. Δεν είχαμε δει ως τότε το Karate kid , δεν χωνεύαμε καθόλου τη φάτσα του και πετούσαμε αγανακτισμένες τις αφίσσες του βρίζωντας που έκλεβε τη θέση του Tom Cruise από τους τοίχους μας..

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν και η τηλεόραση παίζει το Karate Kid...επιτέλους για να μορφωθούμε εμέις οι αδαείς... Εχουμε πάρει και ένα κιλό κουρκουμπίνια και ξεκινάμε να βέπουμε την ταινία.

Εξω ξεκινάει μια απίστευτη καταιγίδα, ρίχνει κοινώς καρέκλες και τραπέζια, και οι γείτονες αρχίζουν να φωνάζουν ότι πλημμυρίζει το υπόγειο της πολυκατοικίας. Εμείς έχουμε κολλήσει στην ταινία, γιατί τελικά καλό παληκάρι ο Ralph και τίμιο, κι αυτός ο Miyagi καλός Γιαπωνεζος και πολύ συμπονετικός, και τα κουρκουμπίνια κατεβαίνουν σαν ποπ κορν ...

Η μαμά μου τρεχει πανικόβλητη-καθώς και όλη η πολυκατοικία- αλλά εμείς εκεί...Μας είπε λίγο αναίσθητες και κάτι άλλα που δε θυμάμαι...

Το υπόγειο πλημμύρισε, η ταινία τελείωσε, ομοίως και τα κουρκουμπίνια. Ξαφνικά εκεί που μιλάμε με την αδερφή μου ...σηκώνω το πόδι μου (τότε ήμουν ευλιγιστη η άτιμη) και κάνω τη στάση του πελαργού μιμούμενη (πολύ θράσσος) τον τίμιο τον Ralph...Δίνω λοιπόν μια κλωτσιά στο σαγόνι της αδερφής μου, η οποία αντανακλαστικά μου ρίχνει μπουνιά στη μύτη...

Από το γέλιο και τον πόνο ξεράσαμε ότι κουρκουμπίνι είχαμε κατεβάσει και έκτοτε δεν ξαναφάγαμε ποτέ σιροπιαστά. Κάπως έτσι πέρασε εκείνη η Κυριακή...

Άχρηστες πληροφορίες αυτού του post:

Κarate Kid -1984

Ralph Macchio-Daniel La Russo, Pat Morita-Kesuke Miyagi

O Pat Morita μας αφησε χρόνους το 2005 σε ηλικία 73 ετών, ο άλλος ζει ακόμα...αλλά αμα τον δεις θα θες να σκίσεις κι εσύ την αφίσσα...

Μεγάλωσες;Τι κρίμα!

Αρχίζει το σχολειο...

Κι εμείς;Εμείς πού είμαστε;Δε θα πάμε και φέτος;

Πάλι στο γραφείο θα τη βγάλουμε...! Να παλεύουμε με τα θηρία κάθε μέρα.Να προσπαθούμε να κρατήσουμε τη ζωή μας στην επιφάνεια, να μη βυθιστεί κάτω από τα μαύρα νερά γιατί δεν μπορεί να κρατήσει και για πολύ την αναπνοή της...

Ενώ κάποτε ήταν αλλιώς.Κάποτε υπήρχαν τόσα πολλά άλλοθι για να καλύψουν τα λάθη, τις απροσεξίες και τις παραβλέψεις...Ευθύνη καμιά ή έστω πολύ λίγες...Να διαβάσεις για να γράψεις καλά...να μπεις στη σχολή που θέλεις...Και διαβάσαμε...και μπήκαμε...και πήραμε και το πτυχίο...Και τώρα;

Μπορώ να πάω πρώτη ώρα στο σχολείο να παρακολουθήσω αλγεβρα με τον Σ. που πάντα αργουσε να έρθει και γινόταν ο χαβαλές του αιώνα;Να κάνει κοπάνα όλη η τάξη και να βρεθούμε για καφέ στην "Ακρη";Να γραψω όλο το μάθημα σε χαρτομάντυλο μήπως και η Κ. βάλει διαγώνισμα;Κι ας εχω να διαβάσω ξανά για πανελλήνιες...Δε με πειράζει...Με πειράζει που αυτά φύγανε ανεπιστρεπτί και από "αύριο" χειμωνιάζει κι αντί να βλέπω τη βροχή μέσα από την τάξη, θα τη χαζεύω -χρόνια τώρα- πίσω από την οθόνη του υπολογιστή, και θα σχεδιάζω γραμμές που θα "χτίσουν" το σύμπαν...Αντί να μουτζουρώνω το θρανίο με το τραγούδι που έπαιζε το ραδιόφωνο χτες βράδυ...

Χωρις τιτλο...

Αυτες τις μερες μου εχουν στειλει με email διαφορες φωτογραφιες απο τις πυρκαγιες και σχολια. Την παραπανω εικονα ισως την εχετε ηδη δει, τραβηχτηκε κατα τη διαρκεια της διαμαρτυριας εξω απο τη Βουλη, και το παρακατω κειμενο ισως το εχετε ηδη διαβασει...

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΗ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ, ΝΙΚΟ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟ

Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης και το κείμενο που ακολουθεί, είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του!21/8/2007"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα."Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας...

Θα ήθελα να ξεχάσω
τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.. Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού. Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας έτρεχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη. Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε μάχη και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν.Μα δεν θα ξεχάσωεκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν. Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή. Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μην θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητά του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων , να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που έπεσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι, οι βίλες που θα χτίσετε, θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; Πώς, διάολο, θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...