Μια βροχη

Δεν ξερω ποια δυναμη θα μπορουσε να πεισει τις δυο γιαγιαδες μου να εγκαταλειψουν τα σπιτια τους στο χωριο. Εχοντας ζησει για ογδοντα πεντε χρονια μεσα σε εναν μικρο-κοσμο που ειναι ολη η ζωη τους δε νομιζω πως θα ειχαν τη δυναμη ή τη θεληση ή την αναγκη να αφησουν πισω τους τιποτα απο αυτα. Αυτες τις μερες θυμωνα με τον κοσμο που εβλεπα στην τηλεοραση να μην εχει εγκαταλειψει εγκαιρως τα φλεγομενα χωρια, και να ζητα απελπισμενα βοηθεια. Ελεγα και ξαναλεγα "μα τι σκεφτονται αυτοι οι ανθρωποι και δε φευγουν οσο ειναι νωρις;" Κι επειτα ειδα φωτογραφιες σαν αυτη να κανουν το γυρο του κοσμου.Μια γιαγια σαν τη γιαγια μου να καθεται πανω στα συντριμμια της ζωης της και να μην εχει καταλαβει ακομα καλα-καλα οτι η ζωη της φυλαγε προς το τελος μια τεραστια τραγωδια. Να κοιταζει τα αποκαϊδια και να μην ξερει τι να σκεφτει: αυτους κι αυτα που φυγανε ή αυτους κι αυτα που δε θα ερθουν ποτε;Γιατι οι νεοι αυτων των περιοχων εστω και δυσκολα θα το ξεπερασουν ολο αυτο, οπως παντα ο Ελληνας ξεπερνα την καταστροφη του (κι ας την κουβαλαει μεσα του παντα). Οι γιαγιαδες σαν κι αυτην ομως εδω, το μονο που περιμενει πια, όπως θα ελεγε και η δικη μου γιαγια, ειναι να κλεισει τα ματια της για παντα.
Θελω ενα θαυμα. Θελω να κλεισει τα ματια της μονο για μια στιγμη και να ξυπνησει μεσα στο σπιτι της οπως πριν μια εβδομαδα, κι ας σταζει η βρυση, κι ας τριζει η πορτα, κι ας την ξυπνανε τα παιδια της γειτονιας το μεσημερι. Και η τηλεοραση να παιζει μονο επαναληψεις χαζων και ξεχασμενων σηριαλ, που ομως την κανουν να γελαει και να νομιζει οτι ζει μεσα σ'αυτα.Να κοιταξει εξω απο το παραθυρο και ξαφνου το καλοκαιρι να τελειωσει με μια δυνατη αλλα ησυχη βροχη.

αδεια ΤΕΛΟΣ

Παει κι αυτο το καλοκαιρι...
μπορει ημερολογιακα να μην τελειωσε ακομα, αμα τελειωσει η αδεια ομως ...ερχεται το τελος...
Καλα περασαμε και φετος. Λιγο Χαλκιδικη τον Ιουνιο στον πρωτο καυσωνα,λιγο Λημνο τον Ιουλιο στο δευτερο καυσωνα...μια χαρα τη γλιτωσαμε τη ζεστη!
Περισυ ημασταν τετοια εποχη στο Μαυρικιο (ναι...ναι μηνας μελιτος) και παγωσε το κοκαλακι μας! Αφησαμε τους 40 βαθμους Κελσιου και πηγαμε στου βοδιου το κερατο για να βιωσουμε το "23 βαθμοι...νταλα καλοκαιρι"! Τρια μαγιω κουβαλησα ουτε στην πισινα δεν βουτηξα...και ψαχναμε στην αγορα για μακρυμανικες μπλούζες!
Φετος μαλιστα! Αλλωστε ειπαμε... Μαυρικιος και μ@λ@κιες...ΣΑΝ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!
Σουπερ και η Λημνος (ζήτω ο "Καραγκιοζης" το πιο in καφε- μπαρ του νησιου...χεχεχε και ακομα πιο πολυ ζήτω η παραλία του Εβγάτη με την υπεροχη θαλασσα).

O Μάρεϋ και ο Κάρεϋ τον πρώτο χρόνο χαίρονταν

Κάθε φορά που βλέπω την εκπληκτική ταινία "Τρούμαν Σόου" θυμάμαι την επίσης εκπληκτική ταινία "Η μέρα της Μαρμότας". Τόσο ο Τζιμ Κάρεϋ όσο και ο Μπιλ Μάρεϋ ζουν το δικό τους παρόμοιο δράμα...ο ένας περίπου τριάντα χρόνια ο άλλος μόλις μια ...επαναλαμβανόμενη...μέρα! Ο ένας ζει μια εντελώς ψεύτικη και κατευθυνόμενη ζωή κι ο άλλος ζει ξανά και ξανά την ίδια μίζερη ημέρα. Το μόνο αληθινό στις ζωές τους είναι οι ίδιοι.
Εχω παρατηρήσει λοιπόν τον εαυτό μου να ζει τη δική του ημέρα της μαρμότας ή το δικό του "Ειρηνη Σόου" πολλές φορές, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Το πιο αστείο ή παρανοϊκό ή απλά συμπτωματικό από όλα είναι το εξής: κάθε πρωί οδηγώντας προς τη δουλεία συναντάω από το αντίθετο ρεύμα το ίδιο φορτηγάκι που γράφει με τεράστια μαύρα γράμματα "ΓΡΑΣΣΑΔΟΡΟΣ". Ο Γρασσαδόρος (δεν έχω ιδέα τι γρασσάρει) κι εγώ λοιπόν, κάθε μα κάθε πρωί, συναντιόμαστε σε διαφορετικά σημεία του δρόμου (ανάλογα με το πόσο έχω καθυστερήσει εγώ φαντάζομαι να ξεκινήσω ) και κάθε φορά γελάω τόσο που θέλω να του κορνάρω. Δεν έχω δει ποτέ τη φάτσα του αλλά νιώθω πως είναι το πρωινό ραντεβού μου..! Όπως ο Τρουμαν υπολόγιζε ότι σε λίγο θα περάσει μια γυναίκα με κόκκινο ποδήλατο, μετά ένας άντρας με λουλούδια και μετά ένα κατσαριδάκι με τρακαρισμένο φτερό, έτσι κι εγώ ξέρω ότι κάπου μετά το φανάρι θα πετύχω το γρασσαδόρο! Χτες το πρωί μάλιστα τον πέτυχα παρκαρισμένο κάτω από το γραφείο!
Μετά από αυτό σκέφτηκα ότι όπου να 'ναι θα τρακάρω στο σκηνικό της ζωής μου...και πάρκαρα σε διαφορετικό σημείο...έτσι γι αλλαγή!