...ο απλός εξωφρενικός κόσμος...

"...μακάρι να υπήρχαν τέλη.

μακάρι να έφτανε η στιγμή που δε λαχταράμε πια τίποτε, που η πλοκή παγώνει και διατηρείται σε ένα σημείο πέρα από τη θλίψη και την απογοήτευση και τα γηρατειά και το θάνατο.

αλλά είναι η πλοκή και όχι το τέλος που έχει σημασία.

γιατί ο κόσμος σε τελευταία ανάλυση είναι πολύ απλός...και ακόμη και η πιο μπερδεμένη ροή γεγονότων, η πιο απίστευτη τύχη και οι εξωφρενικότερες συμπτώσεις ταιριάζουν σαν μετρημένα γρανάζια στον απέραντο τροχό του παντός...

υπάρχει νόημα, υπάρχει λογική στα πάντα..."

Niall Williams "Τέσσερα γράμματα αγάπης"

so little time...

"...Ερχόμαστε με τρόπο μαγικό και με τον ίδιο τρόπο φεύγουμε πάλι.Και όλο κρυφοκαίει κάτι μέσα στη λαχτάρα μας να βρούμε τη θέση μας.Γιατί κάτω από τα πόδια μας δεν έχουμε στέρεο έδαφος...κάτω απο τα πόδια μας δεν έχουμε καν άμμο...Είμαστε άμμος!

...Ο χρόνος δεν περνάει,δεν προχωράει δε μετράει τις στιγμές. Ο χρόνος ξοδεύεται ήσυχα, αμείλικτα, σαν τον ήλιο που ανατέλει και δύει πάντα μέσα στην ιστορία...Για λίγο είμαστε μέρος μιας υπέροχης αναστάτωσης. Χοροπηδάμε πάνω στη γη σαν να ήταν αυτό το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.Μα όλα αυτά θα σβήσουν, θα χαθούν. Θ ασβήσουν και θα έρθουν άλλα στη θέση τους. Γιατί πάντα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που περιμένουν, έτοιμοι να ζήσουν...

...Η ζωή μας στη γη μοιάζει αλήθεια τόσο μικρή, και όμως συμμετέχουμε σε μια άλλη μεγαλύτερη ιστορία, που άρχισε πολύ πριν από μας και συνεχίζεται και μετά από μας...Γιατί δε ζούμε μονάχα τη δική μας ζωή..."

Jostein Gaarder "Το μυστήριο της τράπουλας"

για την Κατερίνα και την Εριφύλη

...είδα μια κόκκινη σελήνη

είδα δυο σύννεφα να φεύγουν μακριά

μάτια που ο έρωτας τα κλείνει

μάτια παράξενα υγρά...μα δεν ήταν να γίνει

...είδα στης θάλασσας τα χάδια

είδα ασάλευτη να μένει η αμμουδιά

δως μου το μήνα που έχω άδεια

δως μου την άδεια σου καρδιά να νοικιάζω τα βράδια...

...πάντα τα χείλη σου ήταν ρόδινα

κι είχα δεν είχα σώμα στόδινα

...πάντα για πάντα μαζί...

Λίνα Νικοπακοπούλου "Σελήνη"

μια στιγμή καθυστερημένης επίγνωσης

"...Σηκώθηκε πειθαρχικά και με βήμα ελαφρό πήγε και παραδόθηκε στα δάχτυλά του σαν σε πεινασμένο πουλί. Η γυναίκα που απόμεινε στο κρεβάτι έβγαλε αργά τα γυαλιά της, έκλεισε τις λαβές τους σαν να σταύρωνε δύο νεκρά χέρια και τα απέθεσε στο βιβλίο πάνω στο στήθος της.(Ήταν η τραγωδία του Σαίξπηρ "Ρωμαίος και Ιουλιέτα").
...Μόνον οι νεκροί εραστές είναι αιώνιοι εραστές , σκέφηκε φεύγοντας...Και δεν είχε το χρόνο να αναρωτηθεί σε τί τελικά χρησιμεύει η ανθρώπινη ζωή, από τη στιγμή που δεν αποτελεί παρά μόνο το αντίτιμο για μια στιγμή καθυστερημένης επίγνωσης..."

Liliana Habianovits-Jourovits " Μνήμες γυναικών"

"το σώμα κάποιου άλλου"

"...Το σώμα κάποιου άλλου μπορεί να πάρει δυο μορφές.Η μια είναι η βιολογική -να είναι ζωντανό και να αναπνέει. Αυτό είναι το σώμα που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Είναι το σώμα που μπορούμε να αγγίξουμε, να χτυπήσουμε, να χαϊδέψουμε, να δαγκώσουμε, να φιλήσουμε, να κάνουμε οποιαδήποτε χειρονομία θέλουμε να εκφράσουμε. Είναι το σώμα με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή, όποια κι αν είναι αυτή, το σώμα με το οποίο θέλουμε να αγαπήσουμε, να κάνουμε έρωτα και να το νιώσουμε πλάι στο δικό μας...Επίσης είναι το σώμα που μπορεί και να εξαφανιστεί...

...Η δεύτερη μορφή που μπορεί να πάρει ένα σώμα, δεν είναι βιολογική, εκτός απ' το ότι σχετίζεται με τη βιολογία που μας κάνει να το σκεφτόμαστε.Δεν έχει σάρκα, αίμα ή ανάσα υπό την έννοια της βιολογίας...Είναι άψυχο... κι όμως η έλξη για το άψυχο σώμα είναι αχαλίνωτη! Αυτό το σώμα αναλαμβάνει να καλύψει το κενό εκείνου που λείπει. Είναι ένα σημείο αναφοράς...ένας μύθος...Υπάρχει για να μπορείς να πλησιάσεις το ζωντανό, ορατό, βιολογικό ανθρώπινο σώμα που αναπνέει. Όταν όμως το ανασαίνον ορατό σώμα εξαφανιστεί, τότε πρέπει να ακεστουμε να κρατήσουμε αυτό που μπορούμε..."

Frederick Reiken "Η παράξενη θάλασσα"

hello and welcome to my show...

"...Αξιότιμο ακροατήριο,αγαπητοί μου κοιμισμένοι που ονειρεύεστε...αυτή είναι η στιγμή της αλήθειας!Ειλικρινά όμως δεν ξέρω τι θα πει "στιγμή", όσο για την "αλήθεια" ιδέα δεν έχω...Κι όταν λέω "εγώ" δεν ξέρω καν ποιόν εννοώ... ...Όταν ήρθα σ' αυτό το όνειρο που ονομάζετε "κόσμο", μου φάνηκε πολύ άσχημο, κι ακόμα έτσι μου φαίνεται... Δε θυμάμαι καλά αλλά νομίζω ότι έγινε ακόμα χειρότερο! Δε μπορώ να δώσω λεπτομέρειες γιατί ξεχνάω πολύ εύκολα. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι βρέθηκα κατά λάθος στο ανάποδο του κόσμου ή στο ανάποδο του ονείρου...Μπορεί ακόμα εγώ να ήμουν ο ανάποδος γι' αυτόν τον κόσμο δηλαδή γι' αυτό το όνειρο... ...Περιμένω, περιμένω εδώ και μια αιωνιότητα να ξυπνήσω, αλλά δεν μπορώ.Σαν τον κολυμβητή που βρέθηκε κάτω από τον πάγο ψάχνω ένα άνοιγμα για να βγω στην επιφάνεια. Τίποτα όμως...Όλη μου τη ζωή κολυμπάω κρατώντας την αναπνοή μου. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω! ...Αν είναι όμως πράγματι έτσι κι εγώ δεν είμαι παρά το όνειρο όλων σας, αν δεν υπήρξα ποτέ κάτι άλλο από το όνειρο του αξιότιμου κοινού μου... τότε σας παρακαλώ αγαπητοί μου κοιμισμένοι...σας παρακαλώ από τα βάθη της καρδιάς μου...Αφήστε με πια! ...Ονειρευτείτε κάτι άλλο, όχι όμως εμένα! Δεν αντέχω άλλο... Δεν σας λέω να ξυπνήσετε, δεν έχω τέτοια απαίτηση! Κοιμηθείτε όσο θέλετε και εύχομαι ο ύπνος σας να είναι ελαφρύς! Σταματήστε όμως να ονειρεύεστε! Αρκετά γελάσατε και διασκεδάσατε μαζίμου... ...Αφήστε με τώρα να φύγω!" Michael Ende "Ο καθρέφτης μες τον καθρέφτη"